การขาดแคลน

การศึกษาซึ่งตีพิมพ์ในวารสาร Royal Geographical Society (ร่วมกับ Institute of British Geographers) ระบุว่า ความต้องการกรด กำมะถันทั่วโลกจะเพิ่มขึ้นอย่างมากจาก '246 เป็น 400 ล้านตัน' ภายในปี 2583 ซึ่งเป็นผลมาจากจำนวนที่มากขึ้น เกษตรกรรมแบบเข้มข้นและโลกที่เคลื่อนออกจากเชื้อเพลิงฟอสซิล นักวิจัยคาดการณ์ว่าจะส่งผลให้เกิดการขาดแคลนอุปทานต่อปีระหว่าง 100 ถึง 320 ล้านตัน หรือระหว่าง 40% ถึง 130% ของอุปทานในปัจจุบัน ขึ้นอยู่กับว่ากระบวนการแยกคาร์บอนเกิดขึ้นเร็วเพียงใด เป็นส่วนสำคัญของการผลิตสมัยใหม่ กรดซัลฟิวริกจำเป็นสำหรับการผลิตปุ๋ยฟอสฟอรัสที่ช่วยหล่อเลี้ยงโลก และสำหรับการสกัดโลหะหายากจากแร่ที่จำเป็นต่อการเปลี่ยนแปลงเศรษฐกิจสีเขียวที่ต้องการอย่างรวดเร็ว เช่น โคบอลต์และนิกเกิลที่ใช้ใน Li- ประสิทธิภาพสูง แบตเตอรี่ไอออน ปัจจุบัน กว่า 80% ของกำมะถันทั่วโลกอยู่ในรูปของกำมะถันเสียจากการกำจัดกำมะถันของน้ำมันดิบและก๊าซธรรมชาติ ซึ่งช่วยลดการปล่อยก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ที่ก่อให้เกิดฝนกรด อย่างไรก็ตาม การลดคาร์บอนของเศรษฐกิจโลกเพื่อจัดการกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศจะลดการผลิตเชื้อเพลิงฟอสซิลลงอย่างมาก และตามมาด้วยปริมาณกำมะถัน การศึกษานี้นำโดยนักวิจัยจาก University College London (UCL) เป็นครั้งแรกที่ระบุประเด็นสำคัญนี้ ผู้เขียนแนะนำว่าหากไม่ดำเนินการเพื่อลดความต้องการสารเคมีนี้ จะต้องมีการทำเหมืองที่ทำลายสิ่งแวดล้อมเพิ่มขึ้นอย่างมากเพื่อเติมเต็มความต้องการทรัพยากรที่เกิดขึ้น ศาสตราจารย์มาร์ก มาสลิน หัวหน้าทีมวิจัย (UCL Geography) กล่าวว่า " การขาดแคลน กำมะถันเคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่สิ่งที่ทำให้สิ่งนี้แตกต่างออกไปคือแหล่งที่มาของธาตุนั้นเปลี่ยนจากการเป็นของเสียจากอุตสาหกรรมเชื้อเพลิงฟอสซิล "สิ่งที่เราคาดการณ์ก็คือในขณะที่เสบียงกำมะถันราคาถูก อุดมสมบูรณ์ และเข้าถึงได้ง่ายเหือดแห้งไป ความต้องการอาจได้รับการตอบสนองจากการทำเหมืองธาตุกำมะถันโดยตรงที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก ในทางตรงกันข้าม สิ่งนี้จะสกปรก เป็นพิษ ทำลายล้างและมีราคาแพง "การวิจัยเป็นสิ่งจำเป็นอย่างเร่งด่วนเพื่อพัฒนาวิธีการที่มีต้นทุนต่ำและผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมต่ำในการสกัดธาตุกำมะถันในปริมาณมากจากการสะสมของแร่ธาตุซัลเฟตในเปลือกโลก ประชาคมระหว่างประเทศควรพิจารณาสนับสนุนและควบคุมการทำเหมืองกำมะถันเพื่อลดผลกระทบของ การเปลี่ยนแปลงและเพื่อหลีกเลี่ยงการผลิตราคาถูกที่ผิดจรรยาบรรณจากการบิดเบือนตลาด” ดร. ไซมอน เดย์ ผู้ร่วมวิจัย (UCL Institute for Risk & Disaster Reduction) กล่าวว่า "ความกังวลของเราคืออุปทานที่ลดน้อยลงอาจนำไปสู่ช่วงเปลี่ยนผ่านเมื่อเทคโนโลยีสีเขียวมีราคาสูงกว่าอุตสาหกรรมปุ๋ยสำหรับปริมาณกำมะถันที่มีราคาแพงกว่าอย่างจำกัด ซึ่งสร้างปัญหา กับการผลิตอาหารโดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา" ในการระบุการค้นพบ นักวิจัยได้ประเมินสถานการณ์ความต้องการกรดซัลฟิวริก 3 สถานการณ์ตั้งแต่ปี 2564 ถึง 2583 โดยพิจารณาจากความต้องการในอดีตและการคาดการณ์ โดยมีอัตราการเติบโตต่อปีตั้งแต่ 1.8% ถึง 2.4% ผู้เขียนยังสำรวจหลายวิธีที่ความต้องการกำมะถันอาจลดลงซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนไปสู่การประหยัดเชื้อเพลิงฟอสซิล รวมถึงการรีไซเคิลฟอสฟอรัสในน้ำเสียสำหรับอุตสาหกรรมปุ๋ย โดยการเพิ่มการรีไซเคิลแบตเตอรี่ลิเธียม หรือโดยการใช้พลังงานที่ลดลง ความจุ/ แบตเตอรี่อัตราส่วนน้ำหนักเนื่องจากต้องการกำมะถันน้อยกว่าในการผลิต นอกจากนี้ พวกเขายังตั้งคำถามสำคัญว่าการลงทุนในวิธีการผลิตทางเลือกนั้นสมเหตุสมผลหรือไม่ เนื่องจากขณะนี้ยังไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าการจัดหากำมะถันในรูปผลิตภัณฑ์ของเสียจากน้ำมันและก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์จะลดลงอย่างรวดเร็วเพียงใดเมื่อการลดคาร์บอนของ เศรษฐกิจโลกเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม พวกเขาสรุปได้ว่าด้วยการตระหนักถึงวิกฤตกำมะถันในตอนนี้ นโยบายระดับชาติและนานาชาติสามารถพัฒนาเพื่อจัดการความต้องการในอนาคต เพิ่มการรีไซเคิลทรัพยากร และพัฒนาวัสดุทางเลือกราคาถูก